yol izi

Ali’yi gördüm❤️

 

Dalgaları Aşmak

Gittikçe daha profesyonel değil daha amatör olduğun, büyüdüğün değil küçüldüğün, var olduğun değil aslında yok olduğun bir yolculuktur Rabbine yaptığın… Kim kime gider, kimden kime gelinir, işin sonunda yolculuğa çıkan falan kalmaz.

bize yazıyorum: birleştikçe çoğalmayan, birleşmedikçe eksik olmayan bize… Zaten hep bir arada olan, bir ben ile ayrıldığını zanneden bize…

Hızın anlamı, muhabbetin anlamı, hareketin anlamı, yaşamın anlamı, dinlenmenin anlamı, durmanın anlamı, susmanın anlamı, bakmanın anlamı, başlamanın anlamı, planlamanın anlamı, yapmanın anlamı, İzlemenin anlamı, görmenin anlamı, birinci tekil şahısın anlamı, ikinci tekil şahısın anlamı, üçüncü tekil şahısın anlamı, şahıs namına olan tüm şahısların anlamı, kederin ve mutluluğun anlamı, huzurun ve sükûtun anlamı, düzen ve düzensizliğin anlamı, eylem ve eylemsizliğin anlamı değişti. Özne nesne yüklem birleşti. Birinci tekil şahıs, üçüncü tekil şahısla bir olup ikinci tekil şahsı sildi. Birinci tekil şahıs, üçüncü tekil şahısla birleşip birinci çoğul şahıs diliyle konuşmayı öğreniyor. Ne zaman birinci tekil şahıs bir başına ortaya çıksa, dünyayı deneyimlerken kendisini nesnelerle, şahıslarla ve durumlarla tanımlamaya kalkıp mutluluğun peşine düşüp hem mutluluğu hem de mutsuzluğu edinip, huzuru yitiriyor. Birinci tekil şahsa her dönüşte, dualite dünyasına girip talip olduğu her şeyin zıttına da talip olduğu için ikilikler dünyasında bir takım hallere girişmiş oluyor. Tekrar durup anın içerisine yerleştiğinde, içsel bağdaşını kurduğunda, Sınırlı bir kimliğin ikiliklerle dolu dünyasından özgürleşip birinci ve üçüncü tekil şahsın birleşik alanına geçtiğinde, zaman ve mekanın ötesine geçtiğinde dönüşüyor her şey..

 

Şimdi bu yazdığım şey algı denizinde bir hal olduğu için, tadan anlar, yok olmadan da bilinemez. Okuyan da zaten kalmamıştır piyasada. Yazan da suret olarak geçiciliğin, var görünüp yok olunacağının kanıtıdır. Geçici olmayan, yok olmayacak hiçbir görsel yoktur. Gelip geçen dalgadır. Sen dalga değil denizsin. “biz deniziz, ben denizim, dalga aslında yok” demek hayrımıza sanki❤️

Andan kalan, benden ötede...

Bir sürü yazı yazmışım buraya, bir şeye yönelik arzumuz olmazsa o şeyi yapamayız, güçsüz hissederiz yapsak da. Şimdi daha önce yazdığım konular hakkında ne konuşmaya, ne de yazmaya gücüm var. Bir filmin içeriğini anlatmak yoruyor beni, ya da gittiğim bir yeri detaylı anlatmak ya da geçirdiğim günü… Nefesim sıkışıyor. Konuşmak falan istemiyorum. Ve pek çok şey. Hikayenin sırf bu kısmına bakarak dünyadaki pek çok zevk alınan şey üzerinden zevki tarif edemediğimden ve uzaklaştığımdan dolayı depresyonda olduğum bile söylenebilir. O konuları yazmamış, o ülkeleri gezmemiş, o mücadeleleri vermemiş, o aşkları yaşamamış, o hastalıkları çekmemiş, o dersleri çıkarmamış, O gözyaşlarını dökmemiş, o kahkahaları atmamış, kendimi bulmaya kalkışmamış olsaydım şu andaki ruh halimde olamayacağımı da biliyorum. Gözlemleyeceğim şeylerin dışarıdaki oluşlar olduğunu zannettiğim bir alemden, beni iç alemime itekleyen olaylar silsilesiymiş her şey…okuduğum bütün kitaplar yok olmak içinmiş. Yok oldular bir yandan. Evet evet her şey vardı ve evet eminim her şey yoktu. Bu paradoks kimine göre, kimine göre Lunatic, kimine göre çok da tın, çok da fifi😉

Doğru ve yanlışa sıkı sıkı tutunmuş kimliğimin, sürekli doğru olanı bulup onu seçmeye çalışan ve zaman zaman dışarıdaki olaylara da müdahil olarak doğruyu yaptırtma eğilimi, beni tanrının aynı zamanda kötülüğü de var eden olduğunu İdrak etmekten alıkoydu. Onu, kendi yarattıklarına zulmeden kötülerin efendisi değil, herkesi yaratmış, kötüler de öylece kötü olmuş onun bahçesinden kaçan hain çocuklar diyerek İyilerin efendisi yapıyordum. Hem de onun yaratmadığı hiçbir şeyin var olamayacağını söyleyerek. Oysaki O, Bir nefeste katilin bir nefeste azizin ciğerlerine doluyordu. Azizde de, katilde de aynı anda bütün Kalplerde yaşamı deneyimleyen sadece O idi.

Böyle bir durumda benim kişisel deneyimlerim önemini kaybettikçe, asıl kahraman yani kişi olmayan kişi, 7,5 milyar rolü aynı anda oynayan oyuncu, ve 7,5 milyar dışında kalan varlık aleminin hepsinin rolünü aynı anda oynayan oyuncunun nazarını hissettikçe, benim anlamım gider oldu😀 Yaşam bir çeşit idrak yolculuğu ise, fark ettiğimiz bilgiler her aşamada farklı beklentilerden kaynaklanıyor. Ve onları konuşmaktan zevk alıyoruz. Dinlemekten… Okumaktan… Buradasınız kim bilir ne için? Yolculuğunuzun hangi idrak durağı sizi buraya getirdi? Oyuncu, kendine kendini bulduruyor ve o konuşmadan nasıl zevk alıyor nasıl zevk alıyor böyle😀😀

Mesela idrakiniz Dünya işleriyle çok meşgul ise böyle bir yazı dikkatinizi bile çekmiyor, bir süre sonra okuyup kapatabiliyorsunuz. Biraz yaratıcı biraz zihinsel süreçleriniz varsa ilginizi çekiyor fakat bu sefer de koşulsuz her şeye şüpheyle yaklaştığınız için, bir çeşit atmasyon okuduğunuzu düşünüyorsunuz bu yazıda. Ya da yavaş yavaş yaptıklarınızın tat vermemeye başladığı, “Ulan hayatımı değiştirmeliyim” falan dediğiniz bir zamanda, biraz ilgi uyandırıyor ama yine rotayı dünyadaki güçlü bir hikayede eşeliyorsunuz. Ya da yakıtınız tükenmiş ve her anın yeterli olduğuna vakıf olup huzurlu olduğunuzda, artık oyundan çıkmış olduğunuzu düşünüp ve hatta hissedip, böyle bir yazıya kafa bile yormuyorsunuz. (Tanrı hala ötede) ya da sadece huzura erip oyun bitmiyor, biraz da bütün kulların gözünden dünyayı anla, hem kendinin hem dünyanın defterini dür idraki ile okuyorsanız, oyuncunun keşfi hafiften belirdiği için biraz daha dikkat kesilebiliyorsunuz.

Eğer oturduğunuz apartmandaki bütün suretlerle aynı varlık olduğunuzun idraki ile uykuya dalıyor, uyurken tek bir yorganı 7,5 milyarın üzerine örtüyorsanız bu yazıyı yazanı da kendi içinizde hemen buluverirsiniz. Falan filan❤️ Önce sıkı sıkı tutup, toplayıp, biriktirip, sonra tek tek bırakıp, terk edip, ayrılacağın bir oyun alanında oyunda olduğunu hatırlatanlara, hele bir de oyunun en hararetli yerinde isen öfkeleneceksin biliyorum. Hem de bu kadar ciddiye almışken, bu kadar yanıyor, bu kadar eğleniyorken. Zaten işin sonunda her an bilmek var oyunda olduğunu. Belki seni zorlayan bir problem, senin limitlerinin çok çok üstünde bir problem sunarak sana senin limitlerini zorluyor bunun bir oyun olduğunu söyleyerek… O biliyor oysaki potansiyelini. Ne yapsın oyunun bu aşamasında da hep aynı şeyi yapıyor oyuncu. Dönüyor geriye, oynayanlara “şşşşşt” diyor💚
Ben diyorum ya ben, evet ben varım ve ben yokum evet:) gören işiten kendi benliğini görüp işitir.
ayrılar ayrı, aynılar aynı görür. 

Can dedikleri

Yapacak bir şey yok, şöyle konularda canlı, başka mevzularda biraz cansızım dostlarım. Bir takım halleri pek de sahiplenmeden yaşamayı öğreniyorum. Bata çıka, düşe kalka.. İçeriden bi yerlerden sakince izleyen ben olmayan bir göz. Akışa her müdahil olduğumda, kendi bakışımla baktığımda kaosa battığım için, mecburi istikametim Hu:)
Herkesi var eden rabbimin hikayesine şahit olmak için, herkese karışmak, herkeste kendini bulmak, herkesin sende olduğunu bulmak, her ayrı düşüp bir şeylere fazla değer ve anlam yüklediğinde bu şahitliği yitirmek, kaosa sürüklenmek, ben olma halini her kurban edişte biz olmanın sükununa kavuşmak, yargılanacak hiç kimse kalmadığında girilebilen bir okyanus, bu hallere girmeye vesile olan kriz denilen durumlar, hayırdaki şer, şerdeki hayırlar, emin olana dek süren gidiş gelişler... 
Yola çıkarken bir yolcu vardır yola çıkan. Yol biterken yolcu olmayı da bırakıp hiç kimse olan... 
Oraya katil de aziz de aynı halde girer. Kapıda kalır kimlikler, geçmiş geçmişte kalanların mülküdür. Kapıdan geçen, ebedi mülksüzlüğün farkına varır. 

Nur Suresi 
42. Çünkü, göklerin ve yerin egemenliği Allah’a aittir ve bütün yollar Allah’a varmaktadır.

Sonu ile başı bir olan

Ötekinden geçer kendine çıkan yollar. Sana seni gösterir aslında gördüğün...

Kendini tanıtmıyorsa sana, bir örtünün arkasında sürer gider ilişkiler. 

Kişiler beraber görünür, oysa çok uzaktırlar birbirlerine. Çünkü kişi kendisinin kim olduğunu bilmeye, anlamaya, görmeye, kabullenmeye uzaktır. Sürekli karşısındakinden bahseder, sadece onu görüp, onu tanır. 

İmajlar, tanımlar gerçeği çarpıtmaya dair birer tuzaktır. Karşı taraf diye bir şeye tutunup, tanımlar durur. İnsan kendine tuzak kurar. Tuzak kurucuların en beceriklisidir. 

Bütün hallerin geçiciliğini bilen elde edilecek hiçbir şey olmadığını da bilir. Sahibi sanar insanlar birbirinin.

Çoktan mülkler kervanına konmuştur sevgililer. Benim denilen yerde çiçekler solar oysa. 

Kimse kimsenin bir şeyi değildir. Olamaz.

Bir geçici alemde nice sıfatlara tutunur insan. Evlat olur, ana olur, baba olur, eş olur, iş olur. Bir varolma körlüğü ile kim olduğuna bakma işini ıskalar. Kendinde tüm alemin olduğunu görmek için, rehber merceklerden biridir sevgilinin gözü. 

Herkesin gözünden görebilirsen kendini, sen de görebilirsin herkesin gözünden alemi.

iyi kötü her varlıkta  bulamazsan kendini, açılmaz perdesi hakikat aleminin. 

Bütün alem vücut buldu mu gönlünde, ahenkten başka bir şey kalmaz. 

Neticede her şey olması gerektiği gibi olduğu için, talip olunacak bir şey de kalmamıştır. Olacak olanın her koşulda en uygun olduğunu, kendi fikriyle işleri bozmanın bile bir çeşit yolculuk gerekliliği olduğunu bilir ve izler tanık.

Yaşanılan her şey varlıkla eşdeş olduğunu öğrenmen için. Eş denilen de aynılığın çok farklı suretlerde, nasıl hüküm sürdüğüne dair bir delildir. 

Ayrılıklar aynılıklara işarettir sadece. İki kişinin bir olmasının tek yolu, kalplerine sadece birbirlerini değil, tüm alemi almalarından geçer. 

O zaman faninin gözüyle duyguların müptelası bir aşk hikayesi, mananın gözüyle varlıkta yok olma hadisesi yaşanır. 

Herkes gözükmesi gerektiği gibi gözükür. Görmesi gerektiği kadar, görmesi gereken şekilde görür. Hakikatte herkes ve her şey aynıdır. Vakti gelen bilir suretin aslını. İnsanlardan geçmeden olmaz, onları her haliyle kendi kalbinde bulmadan olmaz. İnsanlıktan çıkmadan da olmaz.

 

Zordur ve hoştur da ❤️✊🏾

Biraz memleket havası, biraz içsel türkü

Susmakla ilgili dönemim devam etmesine rağmen yazıyorum. Bir hükmü yok.
Dünya bir muhtarlık... Biz de rüya görücüler. Hepsi de bir fıs karadelik uzaklıkta. Hadi uyuyormuş gibi yapma zamanı hepimize. Ne diyorduk? İşimiz şöyle böyle, sağlığımız, savaş mı var, aşk mı, yalnızlık mı, kim hakikaten varlığını aynı düzlemde tanımlamış başka biriyle? Aynı rüyayı göremeyecek kadar da ayrı uykulara yatmıştık. Uyuyormuş gibi yapanlar, uyuyanlar, hiç uyumayanlar var ki orada bir köy var uzakta ve orada takılıyor o tek başına. Burada yazdığım her şey mazide, ki mazi de yok, sanal bir kişiliğin kendi özünü keşif aşamasındaki bıraktığı elbiselerden ibarettir çoğu. Çoğu çıkarıldı. Giyen uykusunda giyebilir. Uyanıklara vız gelir, tırıs gider. Vız gelmiş, tırıs gitmişiz dünyadan...

Bir şeyin belireceği bir alan açılması için, önünden çekilmek gerekirmiş. Büyük bir benlik-ego denizinde, o şeyin önünde diz çökmek gerekti. Kendini yakan bir filoya materyal alem ağlar, kendini yakan bir filoya asıl yaklaşacak olan yaklaşır. İçinden de fışkırır. Filonuzun kötücül, günahkar bir tanımı da yok üstelik, neyi değerli görüyorsanız, vazgeçilmez görüyorsanız, amaç ediniyorsanız, beklenti içinde olduğunuz ne varsa mürettebatla birlikte alabora ediliyor. Orada onca yıl taşıdığın duygular hep birlikte el ele tutuşup derinlere yol alıyorlar. Kötüyle birlikte iyi, güzel ile çirkin, yanlışla doğru gidiyor. Hakikatin perdesinde sıfatlara yer kalmıyor. Hiç bir şey bilmeyen birine dönüşmenin hürriyeti, huzuru kaplıyor varlığı. Tarif edebileceğin bir şeyin kalmadığında gelen anlayış, bir çeşit çözülme yaşamana sebep oluyor. Bu yokluk halinin pek çok adı var ruhsal yolculuk tasvirlerinde. Hikaye devam ediyor yol arkadaşlarım. Yolun neresinden beni okuyorsanız... Fark etmiyor aslında bir yandan da.. Herkes olması gerekeni olması gereken zamanda olması gereken sebeple yaşarken, zaman-çevre ve beden algısını aşan tahayyüller en büyük katalizör oluyor yolda. Gerçekten var olmanın yolu bu kaybı göze alabilmekle ilgili sanki ve uzun süredir aynı şeyleri anlatıp duruyorsanız bir yerlerde duraksamış olabilirsiniz. Sarsıcı bir şekilde dönüşümler var şuralarda bir yerlerde. Karıştırın.

Samanyolunda vakit yok diye gecikmekten yırtmak

Ağaçların arasından,
yaprakların
kalıpların
tohumların
insanların
kedilerin
reyonların
kuzuların
köklerin
saatlerin
kahkahaların
iç çekişlerin
bulutların
araçların
bankaların
vitrinlerin
ibadethanelerin
kuşların
moleküllerin
marketlerin
taşların
denizlerin
bakışların
sözlerin
düşüncelerin
kalplerin
okulların
kuarkların
adliyelerin
hastanelerin
kerhanelerin
durakların
sokakların
dudakların
yolların
seslerin
eşyaların
galaksilerin
kadehlerin
yemeklerin
cüzdanların
niyetlerin
yalanların
sevgilerin
egoların
suçların
düşlerin
giysilerin
metallerin
deneylerin
kılıçların
ateşlerin
görüşlerin
suların
kafeslerin
medreselerin
bıçakların
kurşunların
araştırmaların
dalışların
inişlerin
çıkışların
ölümlerin
doğumların
çivilerin
notaların
kitapların
balıkların
aslanların
akreplerin
yosunların
çimenlerin
tuşların
akorların
defterlerin
mikroskopların
teleskopların
icatların
sektörlerin
duaların
ihanetlerin
merhametlerin
aşkların
sevgilerin
körlüklerin
analizlerin
dilsizliklerin
yanlışların
sabırların
anlayışların
adımların
kuşkuların
güvenlerin
lokmaların
hakların
varoluşların
yokoluşların
düğümlerin
çözümlerin
gelinciklerin
hastalıkların
heyecanların
ilaçların
gözlüklerin
yalnızlıkların
etütlerin
pratiklerin
iflasların
fakirliklerin
kaybolmuşlukların
affedişlerin
cezaların
sevişmelerin
belirsizliklerin
camların
duvarların
anlayışsızlıkların
kulakların
nöronların
kolların
kokuların
tenlerin
sofraların
çaresizliklerin
levhaların
etiketlerin
maskelerin
baharatların
korkuların
başlangıçların
sonların
bağsızların
bağımlılıkların
redlerin
kederlerin
temasların
hissedişlerin
terk edişlerin
koşuların
yüzüşlerin
etlerin
yağmurların
yaşların
hatırlayışların
unutuşların
unutamayışların
çelişkilerin
tutkuların
damlaların
sahteliklerin
uyuşmuşlukların
kaybolmuşlukların
görmeyenlerin
bilenlerin
haketmişlerin
profiterollerin
tiramisuların
ayakkabıların
parmakların
kaçışların
cezaların
sayıların
mesailerin
sevinçlerin
şenliklerin
dikkatlerin
sistemlerin
saçmalıkların
şahaneliklerin
şölenlerin
birlerin
yedilerin
dokuzların
yıldızların
konumların
harflerin
katılıkların
naifliklerin
özlemlerin
selimlerin
hasetlerin
masumların
gaddarların
cellatların
suratların
rokaların
terelerin
markaların
komplekslerin
bulunamamışların
bastırmışların
kıvrananların
bekleyenlerin
beklenenlerin
paketlerin
soğukların
sıcakların
şişelerin
hesapların
ojelerin
yeşillerin
serseriliklerin
fahişeliklerin
kelebeklerin
köpeklerin
öpüşlerin
filozofların
peygamberlerin
düşlerin
uyanışların
aydınlanmaların
cesetlerin
enerjilerin
frekansların
boyutların
etkilerin
saplanışların
arasından kalkmakta olan milyar cenazeden birisiyken, yolda kendimi bulmaktan daha iyi bir anı bulamadım yine kendime... Kaç defa kavuştum kendime bilmiyorum ama iyi ki geldin. İyi ki gelmişiz şu aleme, iyi ki alemin içinde bir şeymişiz. İyi ki alemin içinde sadece andan ibaret bir şeymişiz. Varlığımın anlamı yokluğumda, varlığımın anlamı varlığında. Kendinden geçmene sebep ne varsa, uzay mekiğindir. 

Tanrıya dokunmak

“Benlik” alanına dalıp, ruhsal neşter, çekiç, matkap, testere, merhem, solüsyon, alçı kullanıp, nakliye, yıkım, aktarım, onarım, tasarımlı-tasarımsız yapım, bakım, akım çalışmaları yapmam-yapılması-yaptırılması nedeniyle, yeni-eski benlik arası görülen tüm farklılıklar, çocukluğumda boyumun uzaması kadar doğaldır.  Değişmez sanılan-ben diye seviştiğimiz yanlarımızın, yaşamlarımızı ne tip cenderelere soktuğunu, bize en büyük madiği “ben”in attığını görmek tercih mi, zorunluluk mu, görev mi değişir “ben”inize göre... Neyi yaşamak için geldiğine bakamadan toplumun, ailenin, eşin, dostun dataları ile kirletilmiş, sıklıkla başkalarının neyi değiştirmesi gerektiğine dair çok yetkin olan “ben”, kendi değişimine öylesine dirençlidir ki değişmemek için değişiyormuş taklidi dahi yapabilir:)

Ha başının çaresine sıklıkla iyi bakar ama “ben”de olduğu üzere, kendini hastalıkla ayyuka çıkarma derdine düşüp kendine bir bakım ister “ben”.
“Mikro bir intihar bana yol aldırmaman, senin tariflerine uymayan bir ben olabilir benden içeri, düzelt, onar, yaşat, bul beni” sinyalleri yükselir içerilerden. Hayat denen çukurdan çıkarılması gereken bir "ben" vardır senden içeri. Öyle bir süreçtir ki bir anafora kapılmaya dönüşür yolculuk, istesen de istemesen de iteklenirsin.  Vakit gelmiştir. Çekip gitmesi gereken yanlarınız, hastalık-bağımlılık-alışkanlık-özellik adı altında kendini var eder dikkatle izlenip veda çalışmaları yapılması gerekir. Mecburiyettir. Kendinize bakma vakti gelmiştir. Yeni benliğin tarifi, pusulası, rotası kalbinizin içinde bir yerlerdedir, ötekinin benliğinde yaşamında değil. Kimsenin beğenisine de ihtiyacı yoktur. Siz kendinize veda edersiniz, eş-dost veda etmek istemez. 

Hayat sadece başarı ve güç hikayesi değil, çaresizliğimizin, beceriksizliğimizin, güçsüzlüğümüzün, hatalarımızın da öyküsü. Anlamadığımız, yanlış anladığımız yaşamlar zaten bol. “Ben”i anladıkça azalıyor yanlış anlamalar. Ne kadar az, yanlış, eksik anladığınızı keşfediyorsanız kazıda ilerleme oluyor demektir. Yanlış anlama bir çeşit yeryüzü kanunu nihayetinde. 

Kendi farklılıkları, üstünlükleri peşinde koşan yüce “ben”lerimiz insan olma işini bazen de pek fazla abartıyor. Özel, farklı, üstün, sancılı, vah vah, tüh tüh değil hiçbirimizinki. Her biri birbirinden özel, güzel ve bir o kadar da sıradan, "işte geldik gidiyoruz doğmuştuk öleceğiz" hikayesi. Ölmeden evvel yıkılası-tehlikeli yapımıza el atmak bazen bir doğal mecburiyet.. buraya kadar okuyan “ben”inize bir beşlik çakıyorum:)

kelimelerle çarpıtılamaz hiç bir şey, izin verir sadece örtülmeye kelimelerle...

Hükümsüzüm.  Kimse kendinden kaçamıyor, başkalarının yaşamlarını yaşamaya mecbur etmek yerine kendinizi yaşamaya bakın hacılar.. Tanımlar, tanımlar, yanlışlar, doğrular... Kime göre, neye göre? Musa'nın katlanamadığı gerçeklere katlanmak mümkün mü? Katlanamazsınız diye değil, bilmezsiniz- bilemezsiniz diye söylenmiştir hikaye. Sırlar açığa ancak, dünya perdesinden kurtulunca çıkabilir. Doğrular yanlışlar aranır, düğüm düğüm düğüm düğüm gezer insan... Aramazsa bulamaz, ararsa da bulacağı garanti değil. Ararsa da aramazsa da kendinden değildir. Yola çıkaran da, yoldan çıkaran da, yola çıkan da, yol da tanrıdır.  İstese de tanrıdır, istemese de tanrıdır, irade kendinden sanar, olabileceğinden başka olacağı yoktur. Dostum şimdi doğrunun ve yanlışın terazisini yere bırak. Şükran duyana kadar yuvana, Adem'le Havva'ya kavuşamayacak benliğin. Annen annen, baban baban değil. Onlar senin varlık alemindeki biricik kardeşlerin. Herkesin annesi babası öyle. Herkes birbirine ait sanarak kaçıyor benliğinden... Tanrının parçaları hepsi, tanrının kendisi.. Habil de olsalar, Kabil de. Kimse yok ortada onun gözükmeyi seçtiği şekiller dışında. bak doğaya, bak yıldızlara... İyi bak, uzun uzun bak. 

Yolcu

 

Maske düşer, Tanrı görünür yolcular...